Teatralnie - w samą porę!

Środa, 20.05.2020:

Na pewno wszyscy z Was wiedzą co to jest MIODZIO oraz MAŁE MIODZIO.
Kto nie był na ich ostatnim przedstawieniu „Sen księżniczki” ten trąba!

Ale czy wiecie jak to się zaczęło?
Przed Wami krótka lekcja historii:
W 2010 roku Izabela Karwot zakłada grupę teatralną MIODZIO. Po kilku latach w szeregi instruktorów teatru wstępuje Adrianna Jureczko, która po czasie przejmuje wszystkie grupy MIODZIA. Do zabawy dołącza Monika Kubica-Skaba, która do dzisiaj prowadzi MIODZIO i MAŁE MIODZIO.
W 2018 roku młodzież wywodząca się z MIODZIA tworzy Teatr MELPOMENA pod przewodnictwem Adrianny Jureczko.
W październiku 2019 roku z grupą MELPOMENA żegna się Adrianna Jureczko a jej miejsce zajmuje Wojciech St. Kowalski.

Niedziela, 26.04.2020:

Dzisiaj podsyłamy Wam piękne wspomnienia pięknych ludzi. Imponująca historia Teatru TETRAEDR, która nadal tra i z pewnością dopisze jeszcze wiele twórczych stron do tej magicznej księgi teatru. Tym bardziej, że Grażyna Tabor i Teatr Tetraedr ma już plany na najbliższe ... 50 lat na scenie

https://youtu.be/nxQhI-Wm2ng

Wtorek, 7.04.2020:

Jerzy Grotowski (1933 – 1999) to polski reżyser teatralny, teoretyk teatru, pedagog oraz twórca metody aktorskiej, uznawany za jednego z największych reformatorów teatru XX wieku. W 1959 roku wraz z krytykiem teatralnym i literackim – Ludwikiem Flaszenem – założył w Opolu Teatr Laboratorium 13 rzędów, by następnie w 1965 roku przenieść go do Wrocławia już jako Teatr Laboratorium. Już sama nazwa wskazuje, że nie był to zwykły teatr, a raczej instytut badawczy zajmujący się eksploracją i poszukiwaniami w dziedzinie sztuki teatralnej, a przede wszystkim sztuki aktorskiej. Laboratorium poza spektaklami i badaniami, szkolił także aktorów, reżyserów i działaczy pokrewnych teatrowi dziedzin. Dziś mówimy o metodzie Grotowskiego. Peter Brook pisał, że „od czasów Stanisławskiego nikt na świecie nie badał natury aktorstwa, jego znaczenia, jego procesów duchowo-fizyczno-emocjonalnych tak dogłębnie i całkowicie, jak Grotowski”. Oddzielając teatr od innych dziedzin, dążąc do wyzwolenia z eklektyzmu, Grotowski poszukiwał tego, co stanowi o odrębności teatru i nie może być naśladowane przez inne gatunki widowiskowe. Ponadto skupiał się na relacji widz – aktor oraz technice duchowej i kompozycyjnej aktora, rozwijając ideę „aktu całkowitego – takiego rodzaju procesu twórczego, w którym aktor ogołocony, odwołując się do mitów i archetypów, jednoczy to, co zbiorowe z tym, co indywidualne. W procesie twórczym odsłania więc tę warstwę ludzkiej natury, która w codziennym życiu pozostaje ukryta. Aktor w akcie całkowitym ogałaca się, docierając do najgłębszych pokładów psychiki.”1. W pewnym momencie Grotowski porzucił teatr na rzecz badań, które należy umieścić na pograniczu takich dziedzin jak antropologia, psychologia, religioznawstwo czy teatrologia. W pracy warsztatowej zaś najistotniejsza była komunikacja międzyludzka i kontakt, jaki jest możliwy tylko dzięki pracy z ciałem. To tylko początek. Skrót w olbrzymim uproszczeniu. Chcecie zgłębić temat? Poszukajcie: metoda Grotowskiego, teatr ubogi, akt całkowity, Ryszard Cieślak, parateatr, teatr źródeł, sztuki rytualne, Workcenter of Jerzy Grotowski – Centro di Lavoro di Jerzy Grotowski, Thomas Richards, sztuka jako wehikuł. Te hasła otworzą Wam paletę kolejnych. Obecnie badaniami i kultywacją metody Grotowskiego zajmuje się m.in. Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, realizujący przedsięwzięcia artystyczne i badawcze, które odpowiadają na wyzwania postawione przez praktykę twórczą Jerzego Grotowskiego oraz dokumentują i upowszechniają wiedzę o jego dokonaniach. Zajrzyjcie do nich i sprawdźcie, co robią.

Dziś proponujemy Wam dokument o wczesnym okresie twórczości i poszukiwań Jerzego Grotowskiego: https://ninateka.pl/film/gra-z-pamiecia-jerzy-grotowski-w-opolu-agnieszka-wojtowicz-teresa-kudyba?fbclid=IwAR0hveVfucPQR3uTp5ZdmJqWqRowkm4vYUZjqqPHf1D9jM87ovvnD8oyMLo

1https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Grotowski (Opracowano na podstawie: https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Grotowski i „Ku teatrowi ubogiemu” Jerzego Grotowskiego)

 
Wtorek, 7.04.2020:

Kolejny piękny dzień i kolejne ciekawe treści! Tym razem - TEATR. Wieczorem film oraz tekst o jednym z najsłynniejszych polskich reżyserów teatralnych a teraz link do świetnych przedstawień Teatru Telewizji. Każdy spektakl w doborowej obsadzie. Znajdzie się coś dla starszych i młodszych! Korzystajcie - https://vod.tvp.pl/sub-category/teatr,30798054

Piątek, 3.04.2020:

Ikoniczna postać związana z Tanztheater Wuppertal. To dzięki niej możemy dziś mówić o teatrze tańca jako gatunku teatralnym, będącym połączeniem teatru i tańca, w którym występuje równorzędna mieszanina muzyki, tekstu, ruchu, komedii i sztuki variété. Choreografka w swej pracy łączyła doświadczenia niemieckiego ekspresjonizmu z amerykańskim modernizmem, wyzwalając taniec od ograniczeń literatury. Podkreślała, że w kręgu jej zainteresowań jest człowiek. Mniej istotne było więc, jak ludzie się poruszają, a raczej co ich porusza. W jej przedstawieniach odnaleźć można tematy dotyczące przede wszystkim problemów egzystencjalnych jak: miłość, strach, samotność, cierpienie i to, jak ludzie sobie z nimi radzą. Motywem zaś były relacje damsko – męskie, gdzie kobiety, często w sukniach balowych, występowały w roli ofiar, a mężczyźni w garniturach – w roli oprawców. Czasem role się odwracały i mężczyźni przebierali się w stroje kobiece jako synonim bycia ofiarą. Stąd też w stosunku do sztuki uprawianej przez Pinę Bausch można używać określenia „teatru uczuć”, w przeciwieństwie do politycznego teatru Kurta Joossa. Styl Tanztheatrer opiera się o montaż wątków przedstawianych w sposób nieciągły, niezespolony w spójną całość, fragmentaryczny, gdzie sceny porządkowane są według skojarzeń i analogii. Jego celem jest „komunikowanie rzeczywistości doświadczanej przez ciało”. U Bausch sekwencje ruchowe oparte były na zwykłych codziennych gestach, rytuałach jak jedzenie, ubieranie się itp. I w nieskończoność podlegały repetycji. W jej teatrze tańca odrzucana była klasyczna technika baletowa (choć sama Bausch, jak i jej aktorzy posiadali wykształcenie baletowe) i jakakolwiek inna technika taneczna na korzyść naturalnej ekspresji ruchowej. U niej nie tyle chodziło o formalną choreografię obejmującą jednolitość ruchu, co o indywidualną pamięć i doświadczenie ciała każdego z aktorów-tancerzy, przez co w spektaklach opowiadana była uniwersalna historia ciała, ale poprzez „tu i teraz” występujących, także coś o ich realnym życiu. Ta autentyczność skłaniała widzów do zajęcia własnego stanowiska, ale także skonfrontowania się z własnymi doświadczeniami. Niezwykłość jej przedstawień polegała na tym, że zbliżały się one do rzeczywistości jednocześnie ofiarowując uniwersalność przynależną dziełom poetyckim. Obecnie trudno opisywać czym dokładnie jest teatr tańca jako taki, gdyż zależy on przede wszystkim od indywidualności każdego z jego twórców. (opracowano na podstawie Słownika wiedzy o teatrze Dariusz Kosiński, Anna Wypych-Gawrońska), Anna Stafiej, Agnieszka Marszałek, Małgorzata Sugiera, Joanna Leśnierowska)

Piątek, 27.03.2020:

Skoro dzisiaj 27 marca to świętujemy MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ TEATRU. Wszystkim reżyserom, instruktorom teatru pracującym i współpracującym z naszym centrum kultury składamy najlepsze życzenia i dziękujemy za emocje oraz wzruszenia jakich dostarczacie nam swoją pracą. Cieszymy się, że nasza utalentowana młodzież ma tak wspaniałych mistrzów. Dziękujemy: Grażyna Tabor, Monika Kubica - Skaba, Adrianna Jureczko, Jerzy Dębina i Wojciech Stanisław Kowalski.

Środa, 25.03. 2020

„Być albo nie być- oto jest pytanie.

Kto postępuje godniej: ten, kto biernie 

poniedziałek, 23.03.2020:

Co można polecić uwadze wśród wielu propozycji? Część z Was może zna, inni nie, więc części przypomnimy, a innych może zainspirujemy. Przywołujemy dziś Europejski Ośrodek Teatralny GARDZIENICE, założony ponad 40 lat temu na lubelskiej wsi wśród niezmierzonych, zamglonych równin. Co w dużym skrócie wyróżnia tę grupę artystyczną? Byli jednymi z pierwszych, którzy docierali i eksplorowali źródła kultury (m.in. tzw. wiejskiej, ale też antycznej Grecji) skrzętnie zapisując jej przejawy poprzez naukę, ale też nagrywając śpiewaków i muzykantów, tańce, obrzędy, rozczytując ikonografie z antycznych waz itd. W pierwszym okresie wykonali tytaniczną wręcz pracę, aby ocalić od zapomnienia, ale też poznać i przyswoić wewnętrznie, by ruch, słowo później na scenie nie było zafałszowane. Ale za tym kryje się znacznie więcej, ponieważ kluczem ich bycia jest WZAJEMNOŚĆ, a ta osadzona jest na rzetelnej pracy badawczej oraz dyscyplinie: mocnym treningu ciała (niech wspomnę tylko rozruch poranny i biegi wieczorne) oraz muzyczności. Chociaż pierwszym spektaklem Gardzienic, który miałam okazję zobaczyć na żywo były (dopiero) „Metamorfozy”, to doświadczenie tego przedstawienia pozostanie we mnie pewnie do końca życia - wspomina Anna Jegerska-Michalska. Dlaczego? Ponieważ nigdy wcześniej nie widziałam tak gęstego od równocześnie stosowanych środków artystycznych: ruchu, dźwięku zwielokrotnionego w obcych mi wówczas rytmach i dysharmonicznych brzmieniach; słowa istotnego, ale wypowiadanego w wielu językach i niecodziennym rytmie, wątków. Ich spektakle nie są linearnie prowadzone. Przypominają raczej wirujący taniec derwiszów, którzy wciąż w ruchu, a jednak w skupieniu przyciągają nasz wzrok. „Metamorfozy” widziałam pewnie ze 30 razy na żywo i za każdym razem nić Ariadny prowadziła mnie innym korytarzem tego labiryntu. Zawsze odnalazłam coś nowego dla siebie. Zawsze dotarło do mnie coś ważnego i nie tylko o historii Złotego Osła, ale o życiu po prostu.Pomimo tego, że obecnie w repertuarze nie znajdziecie już „Metamorfoz” (obecnie pojawiają się już tylko „Pieśni z Metamorfoz”), to gorąco zachęcam Was do odwiedzenia (za jakiś czas) tej małej wsi na lubelszczyźnie z WIELKIM TEATREM, w którym podczas tzw. Kosmosów można jednego wieczora zobaczyć kilka przedstawień w różnych przestrzeniach ośrodka, a niejednokrotnie też wystaw i koncertów, a co jeszcze ważne, to chłonąć atmosferę WZAJEMNOŚCI